Rozdział 52: Zakończyć i zacząć od nowa.

Wracam do żywych! Zauważyliście pewnie, że zmieniłam szatę graficzną bloga. Jak się Wam podoba? Wiem, że te dwa obrazki nie są do końca dopasowane, ale męczyłam się z nimi ponad dwie godziny i bardziej już się nie da. 

To dopiero rozgrzewka, więc nie jest jakoś idealnie :) Następnym razem będzie lepiej :) Spodziewajcie się rozdziału w sierpniu.

I zapraszam do czytania :)

Mimo, że gęsta mgła zasłaniała widok na zamkowe błonia, a z ciemnych chmur spadały gęste krople jesiennego deszczu, na szczycie hogwarckiej Wieży Astronomicznej siedział ciemnowłosy mężczyzna. Jego szmaragdowe oczy z melancholią wpatrywały się w nieokreślony punkt gdzieś na szarym niebie, podczas gdy ręce opierał na kolanach z rezygnacją.

Próbował się on cieszyć ostatnim już porankiem, spędzonym w Szkole Magii i Czarodziejstwa, która przez pięć długich lat była jego domem. Jedynym prawdziwym jaki miał, jedynym, który wywoływał u niego miłe wspomnienia. Jednak odkąd poznał swoją prawdziwą naturę, przeszedł przemianę w abchina i przeniósł się do Mrocznego Miasta, więź, jaka łączyła go z tym miejscem znikła tak szybko, jakby nigdy nie istniała. Nawet nie zauważył, kiedy sentyment do tego miejsca zniknął u niego bezpowrotnie. Z trudnością przywoływał szczęśliwe chwile poznawania sekretów zamku z Ronem i Hermioną, herbatki u Hagrida, czy też treningi Quidditcha. Te wszystkie wspomnienia wydawały się być przysłonięte jakby całunem, który nie pozwalał się przedrzeć do nich bliżej, pogłębić ich. Tą oddzielającą powłoką okazało się jego prawdziwe powołanie i sens życia, który nareszcie się uwidocznił.

Tak długo żył w przekonaniu, że jest Wybrańcem z zadaniem przerastającym go. A jednak, gdy już wreszcie stał się silny na tyle, aby spełnić oczekiwania setek, tysięcy czarodziejów… nie mógł tego zrobić. Musiał dotrzymać obietnicy danej Istocie i pozwolić działać swojemu przyjacielowi, który wkrótce później zginął w wyniku starożytnego rytuału. I znowu powróciły wspomnienia z pogrzebu. Dręczyły go złośliwie, nie chcąc go opuścić, nawet na tą jedną, jedyną chwilę. Nie miał pojęcia, w jaki sposób Carolaine nadal normalnie funkcjonuje. Chociaż przygnębienie jakie ją opanowało ostatnio, na pewno nie można było nazwać normalnym, nawet jak dla osoby, która straciła kogoś bliskiego.

Nagle z zakamarku jego umysłu wychyliło się kolejne wspomnienie. Tajemnicza Cassandra, doradca zmarłej królowej Magów Światła, jego nauczycielka, a zarazem kobieta, którą pocałował. To między innymi z jej powodu postanowił opuścić Hogwart na stałe. Nie był wstanie pogodzić ze sobą tych dwóch zupełnie innych światów, jak to robił Marco. On był Ślizgonem i nikt nie zwracał uwagi na jego ciągłe nieobecności, czasem nawet kilkudniowe. Natomiast on, jako „zakładnik” Magów Mroku był obecnie w centrum towarzyskiej uwagi. Każdy chciał dowiedzieć się coś więcej o tych dziwnych czarodziejach, którzy pomogli im podczas bitwy. A nikt nie miał z nimi bliższego kontaktu niż on. Przez to ostatnie dni stały się dla niego prawdziwą katorgą, prawie taką, jak po wybraniu go na czwartego zawodnika w turnieju Trójmagicznym. Widział, że prędko nie odpuszczą. A on musiał działać.

Jego przyjaciel, jak i sama rada wcześniej, zaniedbali wiele ważnych rzeczy, które niezwłocznie trzeba było doprowadzić do ładu. Aby zrealizować swoje cele, musiał uprzednio wzmocnić władzę królewską. To nie było wcale takie proste, ponieważ chciwa na przywileje i różne bogactwa rada nie popierała czegoś takiego. Za bardzo cenili własną wygodę, aby zdobyć się na poświęcenie dla kraju, pozwolić mu działać samodzielnie. „Już czas pokazać im, do kogo należy władza” – obiecał sobie w duchu i po raz kolejny przeczesał wilgotne od deszczu włosy.

Ale najpierw trzeba było rozwiązać bardziej naglący problem, a mianowicie Hogwart. Postanowił najzwyczajniej w świecie wypisać się ze szkoły, zanosząc dyrektor McGonagall sfałszowane papiery, przenoszące go do nieznanej placówki w południowej Afryce. Nie będzie pytał jej o zgodę, ani nikogo innego. Natomiast przyjaciołom postanowił dać wybór: albo uczą się nadal w Anglii, albo mieszkają w jego gościnnych pokojach w prywatnych kwaterach książęcych.

Nagle dobiegł go odgłos kroków, a po chwili otworzyła się klapa w podłodze. Wyłoniła się z niej postać Severusa Snape'a. Mężczyzna od razu go zauważył. Zmierzył go zdziwionym spojrzeniem, po czym zapytał:
- Co Ty tutaj o tej porze robisz, Potter?
- Siedzę i myślę - odparł prosto.
- Dobrze wiesz, że uczniom nie wolno tutaj przebywać bez opieki nauczyciela. W ogóle o tej porze szwendanie się po zamku jest zabronione. Zaraz pójdziemy do dyrektor McGonagall. I zaręczam Ci, że nie będzie zadowolona Twoim widokiem - ostatnie zdanie wypowiedział już szeptem, który niby miał mrozić krew w żyłach, a abchina tak rozbawił, że mało nie wybuchnął śmiechem.
- To chyba nie najlepsza pora na wizyty. Wczoraj tyle miała załatwień związanych z pogrzebem profesora Dubledore'a. Sam się stawię do niej po uroczystości.
- Czy ty sobie kpisz? Nie będziesz mi stawiał warunków! - warknął zirytowany nauczyciel.
- Wypisuję się z Hogwartu i przenoszą na drugi koniec świat - oznajmił z nienacka, co zbiło z tropu Nietoperza.
- To nie pora na takie żarty i ty dobrze o tym wiesz.
- Ależ profesorze! Ja sobie wcale z pana nie kpię.
- Lepiej mi zejdź z oczu, bo się zdenerwuję. A na twój temat utnę sobie pogawędkę z profesor McGonagall. Nie myśl, że kolejny wybryk uszedł ci płazem.
- Miłego dnia profesorze - powiedział i szybko opuścił wieżę, zanim Mistrz Eliksirów rozmyślił się.

A tymczasem Severus usiadł w tym samym miejscu, co wcześniej dumał syn Jamesa. Nie miał siły myśleć o nim i jego dziwnym zachowaniu ostatnim czasem. Sam miał większe problemy. Już dawno zauważył niepokojące zmiany w swoim organizmie, które coraz bardziej się nasilały. Nie miał pojęcia, co się z nim dzieje, jednak miał przeczucie, że to coś bardzo złego. Przekartkował już wiele ksiąg, nie tylko z własnych zbiorów, ale też Zakazanego Działu i rodzinnej biblioteki, ale do tej pory nie znalazł źródła, ani przyczyn kolejnych metamorfoz. Z dnia na dzień polepszały się jego zmysły i czuł wzrost magii. Nie potrafił tego kontrolować, przez co wpadał coraz częściej w panikę. Tak bardzo nie bał się nawet Voldemorta.


Tak jak się spodziewano, na pogrzeb dyrektora Hogwartu przybyły tłumy czarodziejów. Każdy chciał podziękować wspaniałemu magowi, za pomoc, a także pożegnać się z nim. W związku z tym odwołano tego dnia lekcje, a uczniowie też mogli brać udział w uroczystości. Elegancką, drewnianą trumnę w uroczystym przemarszu przeniesiono z Wielkiej Sali na wzgórze nieopodal jeziora i Bijącej Wierzby. Wysłannik z ministerstwa odczytał dość długo i nieco nudną mowę, a później kilka słów o zmarłym powiedział jego brat, a także Minerwa. Na koniec umieszczono trumnę w białym grobowcu, przy którym złożono dziesiątki wiązanek kwiatów i innych magicznych roślin. Z oddali obserwowali też członkowie Bractwa Mroku, na czele z Harrym, Abdulem, Gammosem i Godrykiem. Zamiast udać się na uroczystą stypę, wrócili oni do Mrocznego Miasta.
- Wasza wysokość - powiedział Abdul, gdy książę zaczął się oddalać w kierunku kwater Magów Mroku. - Twoje prywatne kwatery będą gotowe już dziś na godzinę 17:00. Do tego czasu możesz pozałatwiać prywatne sprawy. Natomiast jutro o godzinie 15:00 odbędzie się posiedzenie rady - ostatnie przed ceremonią przedstawienia cię ludowi.
- Dziękuję za informacje - odpowiedział i nie zatrzymywany przez nikogo skierował się w stronę Jeziora Spokojnego Wichru, aby przejść alejką wzdłuż jego brzegu, aby później skręcić i po kilku minutach dotrzeć do celu.


Dopiero kilka minut po godzinie czwartej po południu zmęczona dyrektorka pożegnała wszystkich gości i odesłała delegacje z wielu ministerstw Magii. Wreszcie miała chwilę dla siebie. Usiadła jednak jeszcze przy biurku, aby uporządkować kilka papierów, gdy usłyszała pukanie do drzwi.
- Proszę - powiedziała zrezygnowana.
- Dzień dobry, Pani Dyrektor - przywitał się Harry.
- Co chciałeś chłopcze? Trochę jestem zajęta.
- Odchodzę - powiedział prosto. - Chcę zacząć normalne życie, gdy już tutaj nie mam zobowiązań. Bo nie mam siły tego tak dłużej ciągnąć...
- Mówisz poważnie? Przemyślałeś tę decyzję? Przecież w Hogwarcie niczego ci nie brakuje, masz przyjaciół i...
- Jestem tego pewny w stu procentach - przerwał jej. - Mogę prosić o potrzebne do przenosin dokumenty?
- Ależ oczywiście...

Dwadzieścia minut później opuszczał dawną opiekunkę, po raz ostatni spacerując korytarzami zamku. Postanowił pożegnać się jeszcze z kolegami z domu. Gdy wszedł do Pokoju Wspólnego, byli w nim prawie wszyscy. Jak zawsze, przerwali swoje czynności i popatrzyli na niego.
- Mógłbym prosić o uwagę? - krzyknął, a natychmiast wszyscy zamilkli.
- Odchodzę z Hogwartu. Przepisałem się do innej szkoły i chciałbym podziękować wam wszystkim, za te wszystkie lata. Mimo wszystko, będę was zawsze dobrze wspominał. A teraz was żegnam. Pewnie już nigdy się nie zobaczymy. Trzymajcie się - powiedział i szybko wyszedł przez przejście w portrecie, zostawiając ich w głębokim szoku.

Zakończył już jeden etap swojego życia. Teraz czas było zacząć kolejny. Musiał być silny, wiedział, że nie będzie łatwo, ale wierzył w siebie, że poradzi sobie.

Czytaj więcej [...]

Portrety głównego bohatera

Nie. Pewnie mnie zabijecie za to, ale to nie jest nowy rozdział. W tym tygodniu w szkole miałam kilka różnych trudnych sprawdzianów i kartkówek i nie miałam kiedy napisać cokolwiek. A dziś nieoczekiwanie wypadły mi dodatkowe zajęcia z matematyki (od 8 - 13). Nie chciałam zepsuć dobrego początku jakąś nudną, napisaną w pośpiechu notką. 
W rekompensatę mam dla Was dwa portrety głównego bohatera, namalowane specjalnie dla tego opowiadania, według moich wskazówek. Nie są to jakieś obrazki z Internetu przerobione przeze mnie tylko prace dwóch młodych artystek, które zgodziły się je narysować. Prawdopodobnie ukażą się tu kiedyś jeszcze ich prace.
Jak się Wam podobają? Która jest lepsza? Tak wyobrażaliście sobie Harry'ego jako abchina?

Kliknij w obraz, aby powiększyć
Photoblog autorki

Link do profilu w grze autorki



A na weekend do czytania polecam Wam cudowne, lecz krótkie opowiadanie - Harry Potter i Maski Cienia. To właśnie ono w dużej mierze zainspirowało mnie to napisania własnego. Czytałam go parę lat temu, ale pamiętam jak dziś. A w międzyczasie przeczytałam setki innych fan fiction ;)

Czytaj więcej [...]

Rozdział 51: Początek

Tak odpuściłam Wam te kilka komentarzy. Nowy rozdział już dawno czekał na dysku mojego laptopa . :)
Wszystkim dziękuję za komentarze i miłe słowa :) To na prawdę podnosi człowieka na duchu.

Odpowiedzi na komentarze:
kruszyna: Cieszę się, że Ci się podoba :)
Czarna: Niestety od samego początku opowiadania miałam zaplanowane, że on zginie. Niestety. Tak musiało być. Nie wszystko zawsze kończy się Happy Endem.
Sanna: Dziękuję za najdłuższy i najciekawszy komentarz :) Jak zwykle, prawie masz rację :D Carolaine nie będzie postacią pierwszoplanową. Jeśli chodzi o bohaterów kanonicznych to rozwinę w drugim tomie wątki aż trzy z nich. Jeśli chodzi o bliźniaków Gabinz to: Dan to skrót od Daniel, a Danny to zdrobnienie od Denisa. Jeśli chodzi o mój styl pisania to masz rację. Bardzo się dzięki opowiadaniu rozwinął. I chyba jedyną osobą, która cierpliwie śledziła to wszytko od samego początku do końca jesteś Ty. Dziękuję.
Camil: W II tomie jeszcze nie jedno Was zaskoczy. Chociażby dwie nowe postacie kanoniczne, które nagle wplątają się w wątek główny opowiadania, a jedna dość sporo namiesza ;)
Czarna: Będzie 50 rozdziałów i epilog. A prawdopodobnie zrobię z tego trylogię :) Ale czy się uda - zobaczymy.

HP i Mroczne Miasto - tom II

Część I: Władza, miłość, przyjaciele

Dedykuję ją Sannie S. Za to, że jest ze mną od samego początku i mnie wspiera.

Rozdział 1: Początek

Jasne światło księżyca oświetlało leśną polankę. Lekki wiatr powiewał gałęziami drzew, a w pobliżu szumiał potok. Młody mężczyzna całował czule kobietę. Potrzebowali siebie nawzajem. W końcu, po jakimś czasie oderwali się od siebie, wracając tym samym do rzeczywistości.

- Trzeba będzie zabrać stąd te ciała – powiedział Harry, nadal wpatrując się w intensywnie pomarańczowe oczy Cassandry. Ich pocałunek był taki cudowny. Gdy obejmował ją, czuł, że jest na swoim miejscu.

- Tak, masz rację – odpowiedziała. – To nie będzie łatwe… - zaczęła, jednak nie skończyła, bo znowu w jej oczach nagromadziły się łzy.

- Ci… - szepnął Potter i cmoknął ją w policzek.  – Wszystko będzie dobrze.

- A co z nami? – zapytała. – Jesteśmy z dwóch, zupełnie różnych światów. Znam cię od kilku dni, a nie mogę przestać myśleć o tobie. W dodatku przypominasz mi pewnego irytującego ucznia ze szkoły.

- Ci… Ja jestem tylko jeden. Teraz jednak muszę już iść. Spotkamy się wkrótce.

-Ale jak? Nie znam nawet twojego imienia!  Zdezorientowany abchin rzucił jej uważne spojrzenie. Na jej twarzy nie znalazł ani jednej nutki fałszu. Mówiła prawdę.

- Filix – wymyślił na poczekaniu. Nie chciał, aby nabrała podejrzeń. I tak, nie wiedział jakim cudem nie pamiętała jego prawdziwego imienia.  – Napiszę do ciebie list – obiecał. Następnie pierwszy wziął ciało przyjaciela i rozpłynął się we mgle.

Teleportował się prosto do prywatnej sypialni księcia. W centrum jej stało wielkie, drewniane łóżko.  Wykonany z najlepszej jakości materiału mebel stał na małym podwyższeniu. Potter położył delikatnie na nim zwłoki księcia, a następnie wezwał za pomocą specjalnego zaklęcia całą radę. Można było to robić tylko w niezwykłych przypadkach, a taki właśnie nastąpił.

Kilka minut później piętnastu magów w srebrnych szatach z wyhaftowanym na czarno rosceuxem pojawiło się w książęcym salonie. Abchin wszedł do pomieszczenia i zaczął mówić:

- Wiem, że tylko książę ma przywilej bezpośredniego przemawiania przed całą Radą Bractwa Mroku, jednakże on nie jest w stanie tego zrobić w tej chwili. – Gdy to powiedział, wszyscy jeszcze intensywniej wpatrywali się w niego, a z twarz niektórych mógł odczytać nutkę oburzenia. – Jako jego doradca muszę was poinformować o niezwykle smutnym wydarzeniu, które miało miejsce jakiś czas temu na Ziemi.

Następnie zrelacjonował im po kolei cały dzień, pomijając oczywiście pocałunek z Cassandrą. Wedle jego prośby nie przerwali mu, ale widać było, że jego słowa do głębi go poruszyły. Gdy tylko zakończył mówić, od razu głos zabrał Abdul:

- Pokaż nam jego ciało.

Harry zaprowadził ich do sypialni.

Dopiero po jakiejś godzinie i około setce rzuconych zaklęć, najlepsi uzdrowiciele poddali się. Nie było żadnych czas na uratowanie go. Zaczęto więc od razu ustalać szczegóły ceremonii pogrzebowej. Ciało księcia postanowiono pochować na maleńkim cmentarzyku na wzgórzu, nieopodal Głównego Zamku. Później ustalono termin odczytania testamentu.

W końcu po ponad trzech godzinach wszyscy rozeszli się. W krótkim czasie trzeba było zrobić bardzo dużo rzeczy. Potter uparł się, aby posiedzieć jeszcze przy przyjacielu. Ostatni wyszedł Godryk, który przy pożegnaniu powiedział:

- Nie obwiniaj się. To nie ty jesteś winny jego śmierci. Życie nie zatrzymuje się tylko ciągle idzie na przód.

Chłopak nic nie odpowiedział. Dopiero teraz mógł sobie pozwolić na prawdziwy i szczery płacz. Łzy leciały po jego twarzy, a on wpatrywał się w przyjaciela. Był bezsilny. Pomimo swoich niesamowitych, nadludzkich zdolności nie mógł nic zrobić. Kompletnie nic. Stracił kolejną ważną osobę. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, że gdyby Koniczynę Żywiołów podarował Mariuszowi to wyczułby, że coś się dzieje i go ocali. Ale wybrał akurat Neville’a. Zauważył, że ta irytująca Istota dała mu szansę na uniknięcie tragedii. Oczywiście ją zmarnował.

Nie wiedział, jak długo tam siedział. W końcu jednak ocknął się. Jutro musiał iść na hogwarckie lekcje i udawać zwyczajnego nastolatka.

Teleportował się do dormitorium.

Jego przyjaciele wiedzieli już o wszystkim. Byli w podobnych nastrojach jak on. Im jednak nie pozwolono nawet zbliżyć się do księcia. Mieli to zrobić dopiero na jutrzejszym pogrzebie.

Położył się na łóżko. Długo nie mógł zasnąć. Cały czas myślał o pięknej Cassandrze. W tak krótkim czasie ta kobieta zawładnęła jego umysłem. Ciągle przed oczy nasuwały mu się obrazy jej roześmianej twarzy. W końcu jednak zasnął.

Jednak wydawało mu się, że spał bardzo krótko. Nie pamiętał po obudzeniu, o czym śnił w nocy. Otworzył oczy, szukając źródła hałasu, który go nagle obudził.

- Dan, skąd wytrzasnąłeś taki idiotyczny, mugolski budzik? – zapytał, wskazując na mały, okrągły przedmiot w dziwnym kształcie na szafce blondyna. Nie zapytał się, jakim cudem on tu działa. Daniel miał talent do czarowania różnorakich przedmiotów, aby działaby np. w Hogwarcie.

- Kupiłem wczoraj na wyprzedaży w centrum handlowym z Denisem – odpowiedział z uśmiechem.

***

Już na śniadaniu w Wielkiej Sali inni uczniowie denerwowali go, zadając mnóstwo pytań o jego pobyt z TYMI Magami Mroku. Ku jego irytacji mówiono praktycznie tylko o „tym tajnym bractwie”. Na transmutacji i dwóch zielarstwach siedział spokojnie, starając się ich ignorować. Na białej magii tak jak zwykle stał z przyjaciółmi pod ścianą, wiedząc, że i tak obleją ten przedmiot. Języki minęły mu na przepisywaniu ze słownika nudnych słówek, które świetnie znał. Na alchemii uczyli się o niezwykłych właściwościach wszystkim znanego z pozoru związku chemicznego – H₂o. Podczas starożytnej magii ćwiczyli ruchy nadgarstka do banalnego jak dla niego zaklęcia podnoszącego przedmioty z większej odległości. Jakieś pół godziny poświęcił na szybkie naskrobanie na pergaminie wszystkich zadań domowych, a później miał już wolne.

Ceremonia pogrzebowa Marco odbyła się jeszcze tego samego dnia o godzinie szóstej wieczorem. Dopuszczono do niej radę i najbliższych księcia: Harry’ego, bliźniaków, a także Carolaine. Ta ostatnia zmieniła się w ciągu doby nie do poznania. W tak złym stanie Potter nie widział jeszcze nikogo. Strasznie cierpiała. Miała przecież z Mariuszem zaplanowaną długą i szczęśliwą przyszłość. To wszystko rozpadło się w ciągu zaledwie jednego poranka.

Elegancką, czarną trumnę włożono do białego grobowca, wykonanego z jakiegoś nie znanego abchinowi minerału. Znajdował się on obok kilku podobnych grobów. Na przestrzeni dziejów bractwa zginęło zaledwie kilka osób.

Na koniec ceremonii złożono na grobie symboliczne bukiety kwiatów i zapalono wspaniały, szkarłatny znicz, który miał płonąć przez wieki.

W ciągu najbliższych dni to miejsce miały odwiedzić setki członków Bractwa Mroku.

Po uroczystości wszyscy udali się do Sali Obrad, aby odczytać wcześniej przyniesiony testament księcia.

Część rzeczy osobistych zapisał rodzicom, a resztę Carolaine. Swój ulubiony motocykl przekazał na spółkę bliźniakom: „Abyście mieli czym uciekać, gdy już dla większego dobra pozbawią was magii, a mugolska policja będzie was ścigać” – przeczytał zdziwiony Abdul żart chłopaka.

A na samym końcu dokumentu Mariusz wybrał swojego następcę. „Będzie nim mój najlepszy przyjaciel, a zarazem doradca – Harry James Potter” – zostało zapisane. I wtedy w pomieszczeniu wszyscy zaczęli szeptać.

Przecież tylko Kula Wyboru mogła wybrać właściwą osobę. Sam książę nie miał takiego przywileju.

Abchin obserwował to wszystko zdziwiony, nie wiedząc co powiedzieć.

- Cisza! – krzyknął Abdul. – Jeszcze dziś kula wybierze nowego władcę, jeśli oczywiście TYM RAZEM będzie chciała łaskawie go wybrać. Wszyscy za mną – zdecydował i poprowadził ich. Po kilkunastu minutach doszli do celu.

Była to niewielka komnata bez okien. Jedyne źródło światła w pomieszczeniu stanowiła stojąca na podwyższeniu owa legendarna kula. To właśnie ona podejmowała najważniejsze decyzje w BRACTWIE. Nikt tak naprawdę nigdy nie poznał jej istoty, źródła. A tkwiła w niej niewątpliwie potężna, bardzo potężna magia.

- Wystarczy, że każdy z nas po prostu dotknie ją ręką – powiedział Abdul, a następnie wyrzucił ze szybko utworzonej kolejki bliźniaków. – Lepiej nawet tego nie próbujcie.

Harry ustawił się znudzony gdzieś pod sam koniec kolejki. Następni członkowie rady dotykali magicznego artefaktu. Jednak żaden z nich nie został wybrany. Dopiero, gdy opuszki palców Pottera przejechały lekko po powierzchni kuli, zajaśniała ona intensywnie.

W następnej chwili on sam emanował jasnym światłem. Nagle usłyszeli tajemniczy głos znikąd:

„Wybieram go na prawowitego KSIĘCIA MROKU. Czy będzie w stanie udźwignąć brzemię władzy?”

W pomieszczeniu zapanowała nienaturalna cisza. W końcu pierwszy opamiętał się Abdul. Podszedł do lekko przestraszonego chłopaka i zapytał:

- Harry Jamesie, czy chcesz zostać Księciem Mroku?

Abchina w tych chwilach rozsadzały różne emocje: szok, zdziwienie, niechęć do wszelkiej sławy, niezdecydowanie, niepewność. I wtedy przypomniał sobie słowa Istoty. „Skąd ona u licha o tym wszystkim wiedziała?” – myślał sobie, gdy pomachał energicznie głową w geście zgody.

- Tak, oczywiście – powiedział pewnym głosem.

Czuł się, jakby to ktoś inny wypowiedział za niego te słowa.

Następnie pośpiesznie wręczono mu złoty pierścień z czarnym kamieniem – symbol władzy, który jeszcze niedawno był na palcu jego przyjaciela.

***

Na szczegółowym ustaleniu uroczystości koronacji i przedstawienia nowego księcia ludowi, zeszło im jakąś godzinę. To wszystko miało się odbyć już 5 listopada. Zmęczony Harry wrócił do Hogwartu. Niestety, nie po to, aby iść do kuszącego, wygodnego łóżka. Miał dziś jeszcze jedną, bardzo ważną sprawę do załatwienia. Musiał sam sobie poradzić z problemem w postaci przemienionego w abchina Ślizgona.

Jednym ruchem nadgarstka, za pomocą mrocznego zaklęcia obudził chłopaka.

- Pobudka śpiochu! – nieznany, męski głos obudził Malfoya. Trochę przestraszony, a częściowo zdziwiony Draco zerwał się z łóżka.

- Kim jesteś? – zapytał od razu.

- Abchinem i Księciem Mroku – powiedział Potter, przypominając sobie, jak to on sam, dowiedział się, kim naprawdę jest. Jednak ani grama jego wiedzy nie posiadał w tej chwili, właśnie obudzony arystokrata.

- Posłuchaj mnie uważnie, bo dwa razy nie będę powtarzał. Tak jak i ja, w wieku szesnastu lat przeszedłeś przemianę z człowieka w abchina. Abchini to potężna rasa magiczna. Mroczna i bardzo rzadka. Jakieś różnice? Masz wyostrzone zmysły, wszystko przychodzi ci łatwiej, lepiej czujesz się w nocy niż za dnia, szybko się uczysz, potrzebujesz tylko trzy godziny snu i tym podobne – mówił znudzonym głosem, chcąc jak najszybciej załatwić to. – Możesz przyjąć moją ofertę i przystąpić do Mrocznego Bractwa, a następnie w Mrocznym Mieście przejść cztero letnie szkolenie pod Pętlą Czasu. Na Ziemi minie kilka minut, a ty będziesz mógł rozpocząć nowe życie. Pytanie. Chcesz?

- Tak – odpowiedział od razu, z nutką zaciekawienia w głosie młody abchin. W tej chwili nie miał nic do stracenia. Podczas bitwy zginęła cała jego najbliższa rodzina, a ci co przeżyli ukrywali się gdzieś na peryferiach Anglii przed wymiarem sprawiedliwości.

Następnie Potter wyjaśnił mu wszystko znacznie dokładniej. Draco zgodził się poczekać jakiś czas w mieście. Książę nie wiedział jeszcze, kiedy dokładnie zorganizuje szkolenie.

Dopiero kilka minut przed czwartą Harry wrócił z powrotem do szkoły. Młodego Malfoya ulokował tymczasowo u Addyego Henka, który chętnie zgodził się nim zaopiekować. Potter pokrótce opowiedział wampirowi o arystokracie. Mężczyzna był w wielkim szoku, gdy podczas rozmowy zauważył na palcu Wybrańca książęcy pierścień. I znowu zaczęły się tłumaczenia. Draco chłonął to wszystko jak gąbka.

Gdy tylko głowa księcia dotknęła poduszki od razu zapadł w sen. Nie śniła mu się władza, tron i poddani. W jego sennych marzeniach pojawiła się natomiast postać pięknej, kobiety o niesamowitych, pomarańczowych oczach.

Czytaj więcej [...]

II tom Harry Potter i Mroczne Miasto - zapowiedź

Zupełnie nowy, pełen kolejnych niezwykłych przygód i niespodzianek

II tom Mrocznego Miasta

7 części po 7 rozdziałów

magiczna 7 bohaterów stanie na przeciw wyzwaniu

Czy ich misja się powiedzie?

Kto okaże się zdrajcą, a kto lojalnym przyjacielem?

I: Władza, miłość, przyjaciele

Jakie wartości w życiu człowieka są najważniejsze?

Prawdziwa próba charakteru

Jak nie ulec pokusie?

Czym kierować się w życiu?

Jakie wartości w życiu człowieka są najważniejsze?

II: Walka z samym sobą

Jak uwolnić się od przeszłości i nauczyć się żyć na nowo?

Odrzucić przeszłość i żyć teraźniejszością

Jak z uśmiechem budzić się każdego dnia?

Jak nauczyć się kochać?

Jak uwolnić się od przeszłości i nauczyć się żyć na nowo?

III: To moje życie

Kim byłem, kim jestem, a kim chciałbym być?

Samemu decydować o własnym życiu

Jak uwolnić się spod wpływu innych?

Jak nauczyć się samemu podejmować decyzje?

Kim byłem, kim jestem, a kim chciałbym być?

IV: Bo mogę być kimś wielkim

Jak osiągnąć życiowy sukces?

Liczyć tylko na siebie

Jak zdobyć sławę?

Jak spełniać własne marzenia i pragnienia?

Jak osiągnąć życiowy sukces?

V: Znaleźć swoje powołanie

Co mam zrobić z moim życiem?

Znaleźć swój cel

Kim zostać?

Dla kogo i czego żyć?

Co mam zrobić z moim życiem?

VI: Życie to nie tylko przyjemność

Jak poradzić sobie z problemami?

Po prostu żyć

Jak być poważnym?

Jakimi farbami pomalować świat?

Czy warto cierpieć, aby później na nowo się cieszyć?

Jak poradzić sobie z problemami?

VII: Razem można wiele

Znaleźć kameleona

Trochę optymizmu

Popatrzeć z innej perspektywy

Po prostu zaufać

Oszukać cały świat

Czasem lepiej tkwić w złudzeniu

50: Tylko razem zwyciężymy

Epilog: Teraz już wiem

Czytaj więcej [...]

Harry Potter i Łuk Wskrzeszenia

Chciałabym polecić bloga Harry Potter i Łuk Wskrzeszenia


http://harrypotterilukwskrzeszenia.blog.onet.pl/

Autor dopiero zaczyna, jest tylko pierwszy rozdział. Widzę w nim potencjał na dobre opowiadanie HP, jednak wiem jak ważne jest wsparcie czytelników, zwłaszcza na samym początku. Dlatego polecam go Wam, wiedząc, że znacznie więcej ludzi dzięki mnie odwiedzi jego bloga.


Jeśli ktoś chciałby polecić swoją twórczość, niech napisze w komentarzu, a napiszę podobną notkę o nim :D


Pozdrawiam

Czytaj więcej [...]

Rozdział 50: To nie koniec. Nowa przygoda dopiero się zaczyna.

- I co ja z tobą zrobię? – Harry Potter pochylony nad ciałem Draco Malfoya zadał retoryczne pytanie. Po chwili zastanowienia postanowił go na razie uśpić, zamknąć go tu za pomocą mrocznego zaklęcia i zapytać Marco o niego. Tak też uczynił. Następnie spróbował połączyć się telepatycznie z księciem. Nie udało się. Przyjaciel nie odpowiadał. „Dziwne, może jest zajęty” – pomyślał, ale mimo to postanowił osobiście udać się do miasta.

Jesienny wiatr powiewał liśćmi drzew rosnącymi przed wejściem do prywatnych kwater Księcia Mroku. Drzwi jak zwykle same się przed nim otworzyły. Przeszedł przez kilka pomieszczeń, jednak nigdzie go nie zastał. Spróbował jeszcze raz nawiązać kontakt telepatyczny. I znowu porażka. „Może nie odpowiada na moje pytania, bo nie chce, aby mu przeszkadzano. Pewnie udał się na randkę z Carolaine” – pomyślał i wrócił powrotem do Hogwartu. Na lekcje nie chciało mu się dziś iść. Po tym jak poinformował profesor McGonagall, że wrócił do Hogwartu nie miał siły męczyć się z kolejnymi pytaniami o tajemnicze bractwo. Dyrektorka zadała ich aż nadto. A wiedziała, że nauczyciele i inni uczniowie tak łatwo nie odpuszczą. W końcu teraz mówiono praktycznie tylko o tajemniczych Magach Mroku i o zniknięciu Marco.

Udał się do dormitorium w Wieży Gryfonów. Został tam Neville’a.

- Ty też nie na lekcjach? – zapytał zdziwiony, widząc przyjaciela skrobiącego coś na pergaminie.

- Nie – odpowiedział.

- Marco chciał, abym zanalizował dla niego wykresy przedstawiające zmianę roślinności Mrocznego Miasta w ciągu ostatniego roku i sprawdził kilka innych papierów. Nasze książątko kompletnie nie ma do tego głowy, a ja…

- Uwielbiam zielarstwo – dokończył za niego Potter. A propo książątka. Nie widziałeś go gdzieś?

- A co?

- Nigdzie nie mogę go znaleźć.

- Nie. A próbowałeś się z nim łączyć telepatycznie?

- Nie udało mi się.

- Dziwne.

***

Dzień minął i nadszedł wieczór. Harry postanowił jeszcze raz poszukać Marco po kolacji. Nie chciał wcześniej przeszkadzać przyjacielowi. Wiedział, że gdyby nie był bardzo zajęty to odpowiedziałby od razu. Całe popołudnie siedział z Nevillem w dormitorium i pomagał mu uzupełniać papiery dla księcia. Posiłek postanowili zjeść w zamku. Najpierw jednak Potter w ciele abchina musiał coś przekazać nowej dyrektorce. Przed drzwiami do jej gabinetu wpadł na zapłakaną Casandrę. Natychmiast zapomniał, po co tu przyszedł.

- Co się stało? – zapytał ją zdziwiony.

- Sophia nie żyje! – krzyknęła.

- Jak to??? Przecież ona jest NIEŚMIETELNA.

- Nie wiem. Rozmawiałam z Minerwą, gdy to poczułam. Straszliwy ból w sercu. Z królową byłyśmy połączone magiczną więzią i odczuwałyśmy swoje silniejsze uczucia. A ja nagle poczułam, że ona… rozpada się! – krzyknęła zrozpaczona i wtuliła się w jego ramiona. Abchin popatrzył na nią zdezorientowany. Jednak szybko zrozumiał, że musi ją pocieszyć. Przytulił ją i pozwolił wypłakać się jej w ramionach. Gdy po kilku minutach uspokoiła się, zapytał łagodnie:

-Trzeba odnaleźć jej ciało. Wiesz, gdzie ono może być? – szepnął. Od razu uwierzył jej na słowo, bo wiedział co nieco o magicznych, starożytnych więziach łączących przyjaciół i bliskie osoby. Postanowił jej pomóc. Mimo, że znał ją od niedawna, czuł do niej coś, jeszcze nie było to sprecyzowane, ale kobieta była dla niego ważna.

- Nie… Tak! Miała udać się gdzieś z waszym księciem.

I wtedy coś do Pottera dotarło. Już wiedział, dlaczego Marco nie odpowiadał przez cały dzień. Ale… Przecież nie mógł umrzeć, tak jak Sophia… Nie, to nie możliwe.

-Musimy ich znaleźć – błyskawicznie decyzję.  – Sprawdzimy, czy na pewno Sophia Ne żyje i co się stało z księciem. Mam nadzieję, że jest tylko ranny.

- Oby – szepnęła. – Spróbuję ich namierzyć.

***

Noc powoli zakrywała widok około stu ciał na leśnej polanie, gdy w jej pobliże teleportowały się dwie postacie.

- Co to jest? – powiedziała Cassandra rozglądając się dookoła. Wszędzie leżały martwe zwłoki członków Srebrnego Zakonu.

- Wyczuwam tu strasznie negatywną, złą energię – odezwał się Harry. Tak jak kobieta, świetnie wszystko widział. Podeszli do centrum tego wszystkiego, krwawego kręgu. Leżeli tam…

- Nie! – krzyknęła po raz kolejny dzisiaj kobieta i wybuchła płaczem.

- Może uda się im jakoś pomóc, uratować – szepnął Potter nie tracąc nadziei. Następnie wykonał serię skomplikowanych zaklęć, aby sprawdzić, co tu się wydarzyło.

Od razu pożałował, że to zrobił. Wiedza była znacznie gorsza od niewiedzy.

- Użyli bardzo starego i zapomnianego już prawie rytuału Ab-Didus. Niszczy on dusze, rozszarpując na drobne kawałeczki. Srebrni przeprowadzili go, a później nastąpił tu wybuch mocy i wszyscy zginęli – stwierdził sucho, aby następne zdanie powiedzieć załamanym, pozbawionym wiary we wszystko głosem.

- Dla nich jest już na późno. Oni już nawet nie istnieją!

Znowu objął kobietę, jednak tym razem płakali razem. Nie wstydził się łez. Przestali dopiero po jakimś kwadransie. Jednak nie odsunęli się od siebie. Cieszyli się swoją bliskością, kiedy jej najbardziej potrzebowali. I wtedy wydarzyło się coś całkiem nieoczekiwanego, a jednocześnie tak naturalnego. Pocałowali się.

Nie ważne, że przed chwilą stracili dwóch, bliskich sobie ludzi. W tej chwili zapomnieli o otaczającym ich złym świecie. Skupili się tylko na tej, jednej, jedynej chwili.

Niestety ona nie mogła trwać wiecznie. Musieli stawić czoło wielu problemom i kłopotom. A te dopiero się zaczynały.

To koniec pierwszego tomu Mrocznego Miasta, ale dopiero początek wszystkiego.

Naturalnie napiszę II tom. Podzielę go na siedem, siedmio rozdziałowych części. Każda z sześciu pierwszych skupi się na przeżyciach poszczególnych osób. Natomiast w siódmej – ostatniej to wszystko zostanie razem połączone. Teraz czekam na Wasze opinie i komentarze dotyczące całego I tomu.

Co Wam się najbardziej podobało?

Jaka była ulubiona postać?

Czego zabrakło w tym?

A także chętnie poczytam Wasze hipotezy dotyczące II tomu:

Co takiego może się stać?

Kim będzie ósemka głównych bohaterów?

Co będzie w epilogu po dwóch tomach.

Również możecie śmiało pisać, o czym chcielibyście czytać i jaki wątek rozwinąć.

Pod tym postem czekam na 17 komentarzy.

A później pojawi się pierwszy rozdział pierwszej części drugiego tomu Mrocznego Miasta. Zrezygnowałam z epilogów i prologów.

A tak na marginesie:

Całą II cześć mam już zaplanowaną i streszczoną w moim notesie i dziś, jutro i w najbliższych dniach zajmę się pisaniem następnych rozdziałów.

Pozdrawiam :D

Czytaj więcej [...]

Rozdział 49: Zapomniany rytuał

Niespodzianka! Lubię Was zaskakiwać ;D Miłego czytania.

Marco teleportował się na wyznaczone miejsce równo o godzinie dziewiątej. Od razu rozejrzał się dookoła, szukając czegoś podejrzanego. Odetchnął z ulgą widząc, że znajduje się  na jasnej polanie, oświetlanej porannymi promieniami słonecznymi. Trochę go ode irytowały i lekko osłabiały. Takie słabe światło nie zabijało wampirów, jednak unikali go oni, ponieważ denerwowało ich.

Otaczał go gęsty, zielony las. Dzięki wyczulonym zmysłom słyszał śpiew ptaków i odgłosy zwierząt znajdujących się w pobliżu. Usiadł na trawie, w cieniu wysokiej sosny. Nie minęła minuta, gdy przed nim pojawiła się Sophia. Wspaniała królowa Magów Światła ubrała się na tą okazję w długą, szmaragdową suknię.

- Dzień dobry, pięknie wasza wysokość dziś wygląda – przywitał się.

- Witaj książę, dziękuję za komplement – powiedziała i uśmiechnęła się.

 – Dlaczego mnie tu wezwałaś? – przeszedł od razu do sedna.

- Co? Chyba coś się księciu pomyliło. To TY chciałeś się ze mną tu spotkać.

- Nie – zaprzeczył. – Przecież otrzymałem wyraźną wiadomość od waszej wysokości, że chcesz się spotkać w tym miejscu i pilnie porozmawiać.

 - Nie – upierała się. - To ty wysłałeś mi tą wiadomość.

- Chyba ktoś nam zrobił głupi dowcip. Tylko po co, akurat tutaj nas sprowadził?

- Nie mam pojęcia, ale się dowiem – odparła chłodno. – A teraz muszę wracać. Nie mam czasu na idiotyczne żarty, mam dziś dużo do zrobienia.

- Nie tak szybko – dobiegł ich znikąd męski głos. – Nigdzie stąd nie pójdziecie.

Nagle przed nimi pojawiła się prawie setka członków Srebrnego Zakonu. Ręce wszystkich były uniesione i skierowane prosto w nich. Jednocześnie w każdego z nich, niespodziewanie poleciało po czterdzieści promieni. Marco skupił się na teleportacji, ale o dziwo… nie mógł! Ktoś utrzymywał w tym miejscu niezwykle silną barierę antyteleportacyjną, której mimo olbrzymiego wysiłku nie zniszczył. Skupiając się na zlikwidowaniu jej nie zdążył zrobić uniku. Upadł, gdy zaklęcia dosięgły jego ciała. To samo działo się ze stojącą obok niego kobietą. Czary uderzyły z hukiem ich ciała, ale nie zabiły ich. Zamiast tego pozbawiły go całkowicie magii i zniwelowały wampirze umiejętności.

- Tak, jeszcze żyjesz – zapewnił go ktoś, a później idiotycznie zachichotał. – Nie zabijemy was, o nie – znowu ten upiorny chichot. – Zniszczymy DUSZE!!! – odezwał się do niego mężczyzna stojący z przodu. Mariusz był przerażony. „Jeśli zniszczą moją duszę, to po prostu mnie nie będzie” – myślał przerażony.

- Idioci, żadne zaklęcie nie ma tyle mocy, aby zniszczyć DUSZĘ – odezwała się nadal trzeźwo myśląca, mimo niebezpiecznej sytuacji Sophia.

- Masz rację biała wiedźmo – odezwała się znowu ta sama osoba. Oboje odetchnęli z ulgą. Jednak nie trwało to długo. Mężczyzna widocznie miał coś jeszcze do powiedzenia. – Ale istnieje taki rytuał, mogący to uczynić!

- Wy chyba… Nie chcecie odprawić rytuału Ab – Didus*? – zapytała przerażona nie na żarty.

- Dokładnie to właśnie chcemy zrobić – odparł bez ogródek przywódca grupy oprawców i bez wahania przeciął jej sztyletem ramię, a następnie przyłożył do niego czarkę. Szkarłatna krew zaczęła spływać do naczynia.

-  Ale to nielegalne! Zakazano tego już na początku średniowiecza! Od stuleci nikt nie odważył się tego odprawić. Nikt nie wie, jakie jest jego dokładne działanie, które opisano w księdze Quercus’a**!

- Milcz, głupia kobieto! – krzyknął zirytowany, a ktoś natychmiast uciszył ją za pomocą jednego, prostego gestu dłoni. Tymczasem przewodniczący rytuału pobrał też krew od oszołomionego Marco. Wampir nie mógł się ruszyć nawet o minimetr, co go niezmiernie irytowało. Kilkakrotnie próbował się skontaktować telepatycznie z przyjaciółmi, ale nie udało mu się.

Następnie przywódca Srebrnego Zakonu dodał krew do kociołka z jakimś potężnym, antycznym eliksirem.

- Dlaczego nie zostawicie nas w spokoju? Co my wam takiego złego zrobiliśmy? – zapytał książę w akcie desperacji.

- Zniszczyliście podczas bitwy o Hogwart prawie całą naszą organizację. A teraz my odpłacamy pięknym za niedobre – mruknął zadowolony z żartu, który wcale nie był zabawny. – Nasi ludzie podszyją się pod was i zniszczą wasze bractwa od środka.

Mariusz żałował, że o to zapytał. Wolałby nadal tkwić w błogiej nieświadomości.

Przewodniczący zaczął rozlewać przygotowaną miksturę, tworząc krąg dookoła nich. Następnie wszyscy „srebrni” odsunęli się na kilka metrów, a mistrz Srebrnego Zakonu zaczął wypowiadać starożytną inkantację. Po chwili skończył. Jednak nic się nie stało. Zbliżyli się do kręgu i to było ich błędem.

- Dlaczego to… - zaczął, ale nigdy już tego nie dokończył. Ze środka kręgu wybuchło niesamowite, fioletowe światło. Pochłonęło i roztrzaskało ono wszystkie dusze w promieniu pół kilometra. Zniszczyło je na drobne kawałeczki i rozrzuciło po cały wszechświecie. Ponad sto ciał leżało na polanie, gdy ciemne chmury przysłoniły słońce.

***

Harry Potter nie zdając sobie sprawy z okropnych rzeczy, które właśnie się wydarzyły, szedł sobie spokojnie korytarzami Hogwartu. Z bliżej nieokreślonych przyczyn tajne przejście do Pokoju Wspólnego Ślingonów samo się przed nim otworzyło. Tak jak się spodziewał – nie zastał tu nikogo. Wszyscy uczniowie byli chyba na lekcjach. Wszedł po schodach i bez wahania otworzył drzwi dormitorium szóstoklasistów. Zdziwiony zauważył na podłodze białowłosego mężczyznę. Wystarczyło jedno zaklęcie, aby dowiedzieć się, że to Draco Malfoy. Jednak wiedział, że coś z nim nie tak. Rzucił szybkie, ale dokładne zaklęcie diagnozujące. Bardzo zdziwiły go jego wyniki. Draco zażył eliksir Białej Śmierci, który wywoływał u ofiary trwającą pięć dni śpiączkę, w czasie której śniły się najgorsze koszmary. A później z tego wszystkiego uwalniała śmiałka śmierć.

- Coś dziwnego neutralizuje ten eliksir. Jakby jego ciało przechodziło przemianę – zastanawiał się na głos. Nagle zauważył na ścianie kalendarz, a w nim zaznaczoną na czerwono datę 28 października – urodziny. Harry’ego olśniło. Wykonał jeszcze jedno, tym razem bardzo skomplikowane, ale niesamowicie dokładne zaklęcie dokładnie sprawdzające organizm. I już wiedział wszystko.

Malfoy jakiś czas temu zażył śmiertelny eliksir, lecz tuż przed śmiercią jego ciało zaczęło przechodzić przemianę. Mikstura wywołująca śpiączkę uchroniła go przed strasznym, niekiedy zabijającym organizm bólem. Draco pomyślnie przeszedł przemianę w abchina. Jednak był tym tak wykończony, że w każdej chwili mógł umrzeć. Mimo, że Harry nienawidził zadufanego w sobie arystokraty, postanowił mu pomóc. W kilka minut za pomogą magii mroku zregenerował jego organizm.

- I co ja z tobą zrobię? – zadał retoryczne pytanie.

*Ab – Didus – (łac.) ukryty, skryty, zapomniany, pradawny

** Quercus – (łac.) dąb

Czytaj więcej [...]

Rozdział 48: Bo zawsze pozostaje nadzieja, że wreszcie będzie dobrze

Aby uczcić pomyślną obronę Hogwartu Marco zorganizował w Mrocznym Mieście bal. Odbył się on w Głównym Zamku, a konkretnie w Sali Balowej.

Równo o północy weszła ostatnia para. Książę i jego wybranka - czerwonowłosa Carolaine przeszli uroczystym krokiem przez całe pomieszczenie, otwierając tym samym uroczystość. Carolaine ubrana w piękną, czarną suknię z odważnym dekoltem uśmiechała się wesoło. Dopiero dziś postanowili oficjalnie potwierdzić, że są parą. Wcześniej ukrywali to nawet przed przyjaciółmi. Nie chcieli rozgłosu.
Dziewczyna nie wiedziała, że chłopak postanowił zrobić jeszcze jeden krok na przód. Gdzieś po godzinie i kilkunastu piosenkach władca poprosił o chwilę ciszy. Wszyscy natychmiast zamilkli, a orkiestra przestała grać. Marco odsunął się od ukochanej, którą do tej pory obejmował i klęknął przed nią. Następnie wypowiedział magiczne słowa:
- Carolaine Rosalie Anno, wyjdziesz za mnie? - powiedział, a w jego dłoniach znikąd pojawił się wspaniały, brylantowy pierścionek.
Po chwili pełnej napięcia dziewczyna odpowiedziała z uśmiechem. 
- Tak oczywiście. Kocham Cię.
Na dowód tego, pocałowała go. Wybuchły oklaski i wiwaty dla narzeczonych, a następnie zaczęto im składać gratulacje.
Dopiero dwie godziny później Marco udało się wymknąć z tłumu i usiąść przy oddalonym stojącym w rogu sali stole, gdzie siedzieli jego przyjaciele.
- Kiedy wesele? - od razu zaatakował go Danny.
- Jeszcze nie ustaliliśmy terminu, ale prawdopodobnie w styczniu. Będziecie moimi drużbami?
Harry, Daniel, Denis i Neville ochoczo pokiwali głowami.
- Dlaczego nam wcześniej nie powiedziałeś, że jesteście razem? - zaciekawił się dhampir.
- Przepraszam. Nie chciałem wyróżniać któregoś z was, a wy macie długie jęzory - zwrócił się do bliźniaków. - A ściany mają uszy i szybko roznoszą plotki. 
- Nam możesz ufać. Nigdy byśmy tego nie zrobili - oburzył się Dan, choć jego oczy błyszczały podejrzanie. Jego brat także pokiwał głową.
Gawędzili jeszcze kilkadziesiąt minut, jednak Marco musiał wracać do swojej pani, a Neville'a wyciągnęła na parkiet jego dziewczyna.
- Zobaczymy się później - powiedział książę. - A ty Harry przyjdź o szóstej rano do mojego gabinetu. Musimy porozmawiać.
- Dobrze - zgodził się od razu.

***

Tymczasem w Hogwarcie, gdzieś w podziemnym korytarzu...

Pierwszym, co Draco Malfoy poczuł po przebudzeniu był smród rozkładających się ciał. Otworzył oczy, nie rozumiejąc, co się dzieje. Ze zdumieniem odkrył, że wzrok mu się wyostrzył i widzi wszystko dobrze, mimo że znajdował się w podziemnym korytarzu. Nie czuł bólu. Jego ciało było tylko zdrętwiałe. A obok niego leżały gnijące zwłoki jego kolegów – Crabba i Goyle’a. Wzdrygnął się i wstał. Odnalazł na podłodze swoją różdżkę. Wziął ją i rzucił na siebie Zaklęcie Kameleona, a następnie udał się w kierunku pokoju wspólnego Ślizgonów. Szkoła była opustoszała. Nic dziwnego – dochodziła trzecia w nocy. Wypowiedział hasło i wszedł do salonu. Wbiegł po schodach do swojego dormitorium. Było pusto. Nott i Zabini zginęli podczas bitwy, tak samo jak jego koledzy. A jego dziwnego kuzyna znowu nie było. Podobnie znikał każdej nocy, odkąd przybył go Hogwartu. Draco nie widział jeszcze nigdy, aby on spał. Ale nie przejmował się tym. Poszedł do łazienki umyć się z tego smrodu. Spojrzał od niechcenia w lustro. Przestraszył się.

Zamiast spodziewanego, swojego odbicia zobaczył nieznanego mężczyznę. Miał dziwne, różowe oczy i długie do ramion, prawie białe włosy.

- To nie ja – powiedział. Głos mu się nie zmienił, jednak ciało uległo dziwnej transformacji.

- Nie możliwe – szepnął i zemdlał.

***

Równo o szóstej rano do drzwi gabinetu księcia zapukał jego doradca.

- Cześć - przywitał się. - Jak po balu?

- Całe szczęście, że alkohol nie działa zbyt mocno na wampiry - powiedział i uśmiechnął się. - Usiądź - powiedział i wskazał mu miejsce naprzeciwko siebie.

- Co tak oficjalnie dziś? - zapytał Harry. Przyjaciel zazwyczaj zapraszał go do swoich prywatnych kwater, a dziś kazał mu usiąść w jego służbowym gabinecie.

- Jest ważna sprawa. Odkładałem ją długo, ale teraz muszę się do tego zabrać.

- O co chodzi? - zaniepokoił go powaga w głosie rozmówcy.
- Mimo, że praktycznie jesteśmy nieśmiertelni, każdy władca ma obowiązek spisać swój testament i ostatnią wolę - skrzywił się, mówiąc to. - Oczywiście wszystko pozostaje tajne do mojego hipotetycznego zgonu... Potrzebuję jednego czarodzieja na świadka autentyczności. Wystarczy, że będziesz tu siedział i patrzył jak spisuję go, a później podpiszesz się i ty. 
- Nie ma sprawy - odpowiedział.
- To dobrze - mruknął i zaczął pisać. Zajęło mu to aż trzy kwadranse.
- Gotowe? - upewnił się Potter.
- Już po wszystkim. - Marco uśmiechnął się z ulgą. - A teraz mniej przygnębiająca część spotkania. Zapraszam do moich kwater prywatnych.
Teleportowali się do eleganckiego salonu i rozłożyli się wygodnie na skórzanych kanapach.
- Chcesz coś do picia?
- Nie, dziękuję odparł. Przez chwilę siedzieli razem w milczeniu. Mariusz odezwał się dopiero po kilku minutach.
- Kocham Carolaine. Jestem taki szczęśliwy, że przyjęła moje oświadczyny. Na początku była strasznie zamknięta w sobie, taka inna. Jednak zmieniła się podczas drugiej części szkolenia. Byliśmy razem w grupie. Od początku mnie wspierała. Nawet w tych nieszczęsnych, starożytnych runach.
- Nigdy nie zapomnę jak Adrian zadał Ci za karę całą książkę ze starorzechyńskiego przetłumaczyć - przypomniał mu Wybraniec. Zapoczątkowało to nawałnicę wspomnień, która zaatakowała chłopaków. 
- A ja powiedziałem wtedy, że mam to w nosie i w akcie buntu uciekliśmy z bliźniakami.
- A później polerowaliśmy te okropne zbroje przez kilka dni. Tak mnie po tym bolały ręce.
- Nie przypominaj mi o tym - książę skrzywił się. To jemu wtedy się najbardziej oberwało. 
- A pamiętasz jak Anne uczyła się magii umysłu? - zapytał Harry Potter i obaj wybuchli śmiechem na samą myśl o tym.
- Biedna. Obrywało jej się regularnie za to od Adriana, a zwłaszcza na początku.
- Albo jak zrobiliśmy wielką bitwę wodną na jeziorze, a Daniel oblał przez przypadek członka rady, zdaje się, że Abdula. 
- A co do Abdula - książę momentalnie spoważniał. - Ten mężczyzna działa mi na nerwy. Dwa razy złapałem go na niedokładnym wykonaniu moich rozkazów.
- To dlaczego jeszcze go trzymasz w radzie?
- Mam z nim coś w rodzaju magicznego kontraktu na dziesięć lat. On jest przecież przewodniczącym rady. Po mnie jest najważniejszą osobą w całym mieście. Ma więcej przywilejów niż ja! Tylko dlatego, że rządzi tym wszystkim od dwustu pięćdziesięciu dwóch lat.
- Coś się wymyśli - pocieszył go abchin. - Nic mi w tej chwili nie przychodzi do głowy, ale Dan i Danny z tymi ich genialnymi pomysłami na pewno rozwiążą ten problem. 
- I właśnie tego się boję. Oni nie zawsze zachowują się odpowiedzialnie.
- A propo bliźniaków. Nie widziałeś ich gdzieś? - zapytał fioletooki.
- Z tego co wiem, udali się do mugolskiego Londynu. Nie wiem i nie chcę wiedzieć, co oni tam kombinują. 
- I tak pewnie się dowiesz - mruknął. - A, właśnie. Byłbym zapomniał. Ostatnio nie dokończyliśmy rozmowy o szkoleniu nowych uczniów.

- Tak. Normalnie organizuje się je średnio co dwa lata, lecz wyjątkowo w tym roku już ponad 50 osób oczekuje na przeszkolenie! A dopiero zaczyna się listopad!
- I co, będziesz ich szkolić? 
- Chyba tak. Muszę znaleźć mentorów, którzy zgodzą się wejść w czteroletnią pętlę czasową.
- Ja mógłbym. I bliźniacy też by się pewnie ucieszyli. A może Wasza Wysokość też się skusi?
- Co to bliźniaków mam pewne... obawy.
- Są wystarczająco wyszkoleni i odpowiedzialni. Myślę, że możesz im przydzielić po grupce młodych adeptów. 
- Tylko jak oni wytrzymają bez siebie?
- Nie czarujmy się. Będą się odwiedzać, o ile nie połączą szkolenia.
- A ty, Harry?
- Ja wolałbym popracować z jakimś trudniejszym przypadkiem, jeśli nie masz nic przeciwko. Coś jak Katherine z Nevillem. 
- Zobaczę, co da się zro... - nie dokończył, bo nagle nie wiadomo skąd i jak, pojawiła się przed nim magiczna wiadomość. Wysłano ją za pomocą specjalnego, starożytnego zaklęcia. Już w antyku potężni magowie używali ich do komunikowania się.
- Coś się stało?
- To królowa Sophia od Magów Światła. Chce się spotkać o dziewiątej rano, w jakimś lesie. Trochę to dziwne.
- Dlaczego?
- Rozmawiałem z nią całkiem niedawno.  Nic nie mówiła o żadnym spotkaniu, a zwłaszcza w takim miejscu. 
- Powiesz mi, co chciała, gdy wrócisz -odparł Harry. Myślę, że to dobry moment, abym wrócił do Hogwartu. Nie mogę zbyt długo tu siedzieć, bo nabiorą podejrzeń i zaczną węszyć. Nadal nie wiem, jakim cudem nikt się mną nie interesuje. Może to dlatego, że ty pokonałeś Voldemorta?
- Ja też wrócę jeszcze do zamku. Zostawiłem tam parę rzeczy, które magicznie tam ukryłem i nie da się ich przywołać. 
- Jak chcesz, to mogę je zabrać za ciebie książę.
- Przestań mnie tytułować. Bardzo byłbym ci wdzięczny. Pamiętasz starożytny łańcuch szkarłatnych zaklęć ochronnych?
- Oczywiście - powiedział z uśmiechem Potter. - Trudno zapomnieć go, po tym jak Daniel użył go przeciw Adrianowi, który nigdy o nim nie słyszał. 
- Ta... Muszę już lecieć. Miłego dnia.
- Cześć - pożegnał się, nie wiedząc, że po raz ostatni widzi żywego przyjaciela.

Jest. Przepisałam to wreszcie. I ja, podoba się Wam?
Dobra, nie czaruję Was. W następnym rozdziale, jak to ładnie określiła Sanna - Marco kopnie w kalendarz. 
Jak myślicie w jaki sposób zginie i przez kogo?
Od razu mówię, że to nie Sophia.
Czekam na hipotezy i pozdrawiam :D

Czytaj więcej [...]

Rozdział 47: Po bitwie

Jasne promienie słoneczne wpadały przez uchylone okno do Skrzydała Szpitalnego. Sala Szpitalna została magicznie powiększona. Na ponad stu wyczarowanych pośpiesznie łóżkach leżeli ranni. Dookoła biegała czarnowłosa czarownica, uleczając po kilka pacjentów na raz. Tej niezwykle uzdolnionej wiedźmie pomagało dziesięciu Magów Światła i kilkunastu ludzi. Wszyscy mieli ręce pełne roboty.

- I co z nim? – zapytała Minerwa McGonagall jakąś uzdrowicielkę pochyloną nad jej dwudziesto letnim siostrzeńcem, który został ciężko raniony w czasie bitwy.

- Nie jest źle. Wyleczyłam mu już wszystkie obrażenia wewnętrzne, a ręka powoli się zrasta. Jednak musi tu zostać jeszcze kilka dni na obserwacji. Tak ciężkie, magiczne uszkodzenie kości potrzebuje cza… - nie dane było jej dokończyć. Do pomieszczenia wpadł poruszony profesor Snape. „Coś poważnego musiało się stać, skoro nie potrafi ukryć swych emocji, jak to robi zazwyczaj” – pomyślała sobie stara profesorka.

- Właśnie wracam z gabinetu dyrektora. Na ścianie wisi już jego portret. Albus zdradził mi miejsce ukrycia testamentu i kazał mi go jak najszybciej przeczytać w obecności wszystkich nauczycieli.

- Powiadomię kogo się da – odpowiedziała wicedyrektorka. – A ty mógłbyś w tym czasie trochę usprzątnąć pokój nauczycielki i zanieść tam dokument?

- Dobrze zgodził się i w pośpiesznie wyszedł.

Tymczasem Harry i Marco pomagali w przenoszeniu uczniów do już całkowicie naprawionego zamku. Dopiero po fakcie powiadomiono ich o tragedii. Wielu z nich straciło bliskich. Najbardziej dotknęło to Ślizgonów. Nikt nie zachowywał się już beztrosko, nie uśmiechał się. No, prawie. Wyjątek potwierdza regułę, a jak nietrudno się tego domyślić bliźniacy Dan i Danny jak zwykle tryskali entuzjazmem.

- No co tak szczerzycie zęby? – zapytał zirytowany abchin ich głupim zachowaniem.

- Cieszymy się, że wszyscy wyszliście cało z tej bitwy i nikt z naszych bliskich nie poległ – odpowiedział za nich obu Daniel.

- A właśnie, co teraz będziecie robić? W tym całym zamieszaniu upiekło się wam udawanie jednej osoby, ale w końcu ktoś sobie o was przypomni – zwrócił im uwagę Neville.

- Coś się wymyśli – odpowiedział z tajemniczym uśmieszkiem Denis.

- To już wszyscy – powiedział Marco, siadając obok nich przy stoliku. Wszyscy siedzieli na wielkim tarasie domu, gdzie mieszkali wcześniej uczniowie. Cieszyli się chwilą spokoju. Pół godziny wesoło rozmawiali na różne tematy, zapominając o otaczającym ich świecie. Jednak po jakimś czasie to wszystko zniszczył książę, mówiąc:

- Czas zbierać się chłopaki. Trzeba jeszcze wyjaśnić sprawy w Hogwarcie, a później muszę złapać radę w mieście.

- A co z tym domem zrobimy? – zapytał dhampir.

- Coś wam pokażę – powiedział Potter i zaprowadził ich przed budynek. Następnie wykonał dość skomplikowany ruch ręką i willa, która jeszcze przed chwilą stała przed nimi dosłownie zapadła się pod ziemię.

- Super, gdzie się tego nauczyłeś? – zapytał jeden z nocnych elfów.

- Zaawansowana magia mroku – mruknął nie bez dumy Harry.

***

- Mógłbyś zacząć wreszcie czytać? – zapytała profesor McGonagall Severusa Snape’a, który od kilku chwil z niedowierzeniem wpatrywał się w otwarty już testament profesora Dumbledore’a. W pomieszczeniu, przy podłużnym, drewnianym stole siedzieli już wszyscy nauczyciele, łącznie z Magami Światła. Nie było tylko Ivonne Snape.

- Ja, Albus Percival Wulfryk Brian Dumbledore, dyrektor Szkoły Magii i Czarodziejstwa Hogwart przekazuję swoje stanowisko Minerwie McGonagall, a na wicedyrektora powołuję Severusa Snape’a – przeczytał czarnowłosy pierwszą część. Następna była już mniej oficjalna. – Drodzy przyjaciele! Opiekujcie się uczniami i mądrze zarządzajcie szkołą.  Teraz kiedy Voldermorta już nie ma istnienie Zakonu Feniksa jest zbędne, więc rozwiązuję go, jako jego głowa. Pamiętajcie jednak o ludziach, którzy poświęcili życie, walcząc o lepsze jutro – odczytał. W następnym akapicie Albus podzielił swój majątek. – Moje osobiste rzeczy zapisuję Minerwie McGonagall. Wyrzuć co nie potrzebne, a z reszty zrób dobry użytek. Mój prywatny zbiór książek przekazuję pani Pince, na użytek szkolnej biblioteki, a dom Severusowi Snape’owi. Natomiast całą zawartość moich trzech skrzynek w Gringocie (921, 922 i 934) przekazuję na cele charytatywne . Prosiłbym, abyście część pieniędzy, wedle własnego uznania przekazali na nagrody dla bohaterów wojennych, a także na odszkodowania dla rodzin poległych. Kochani! Pamiętajcie, że śmierć to zaledwie początek wędrówki  człowieka.  Nie opłakujcie mnie. Dużo lat żyłem na tym świecie. Pozdrawiam. Wasze Albus.

Gdy Snape skończył czytać, w pomieszczeniu zapanowała cisza. Przerwał ją jednak Hagrid siedzący w kącie.

- Cholibka, on wiedział, że umrze. Kiedy to napisał?

- Trzy i pół godziny przed bitwą – odpowiedział ponuro Severus. Właśnie ten moment wybrali czterej przyjaciele na pojawienie się. Stali tu niewidzialni od samego początku spotkania.

- Witajcie – powiedział Marco. – Przybyliśmy tutaj, aby wyjaśnić kilka spraw.

Wszyscy obecni popatrzyli na nich po części zdziwieniu nagłym pojawieniem się ich, a także obecnością dwóch bliźniaków, o których w chaosie bitwy całkowicie zapomniano. Wampir kontynuował:

- Teraz, kiedy jest już po bitwie mogę stąd odejść. Dlatego wypiszcie mnie z listy uczniów. Natomiast Dan i Danny – wskazał na uśmiechających się głupio jak zwykle blondynów – tu pozostaną, aby kontynuować naukę. Już jako dwie oddzielne osoby. I jeszcze chcę wyjaśnić kwestię Harry’ego Pottera. Na czas bitwy chłopak otrzymał od nas specjalną ochronę. W najbliższym czasie wróci do szkoły. Teraz przebywa w bezpiecznym miejscu z wyznaczonym opiekunem.

Potter, który był obecny w tym pomieszczeniu w postaci abchina uśmiechnął się w duchu do siebie. Jego przyjaciel wymyślił świetną wymówkę usprawiedliwiającą jego nieobecność. Dziwił się, że nikt wcześniej nie interesował się jego zniknięciem. Tymczasem książę kontynuował:

- Nasze oddziały właśnie opuszczają zamek. Myślę, że z resztą sami już sobie poradzicie. Dziękują za owocną współpracę – zwrócił się do Sophii, która skinęła głową w odpowiedzi.

- Jako nowa dyrektorka Hogwartu, chciałabym Wam podziękować za pomoc- odezwała się w końcu oszołomiona Minerwa.

- Drobiazg – odparł skromnie Marco. – A teraz lepiej zapomnijcie o istnieniu naszej organizacji. Żegnajcie – powiedział i wszyscy zniknęli.

Kochani, przepraszam za długość i jakość. Pisałam to między świętami w grudniu i nie mam siły tego poprawiać. Następny rozdział pojawi się już wkrótce. Dziękuję za komentarze i pozdrawiam :D

Czytaj więcej [...]

Informacja

Od kilku dni nie daję znaku życia i pewnie zastanawiacie się, co się ze mną dzieje. Otóż ostatnim czasem dość mocno angażuję się w pewnej grze - smoki.nightwood.net. Od początku tego roku jestem edytorem (sysopem) tamtejszej Wikipedii i mam teraz więcej rzeczy na głowie. Oprócz tego jestem redaktorką naczelną nieoficjalnej gazetki tej gry - iNightwood.blogspot.com. Piszę tam pod nickiem Catherinne_ Sami możecie sprawdzić ile artykułów ostatnio napisałam. Chociaż związane są one ściśle z tematyką tej gry możecie je poczytać.

Jednak nie mam zamiaru opuszczać bloga i notki będą się na nim nadal pojawiały. Myślę, że jeden rozdział tygodniowo to dobra opcja. Co się tyczy aktualnego - pojawi się jeszcze dziś, ewentualnie jutro.

Dziękuję wszystkim za komentarze.

Sanna, czy ty jesteś oklumentką? Po co zdradziłaś moje plany reszcie czytelników? Ale miałaś rację, trafiłaś w dziesiątkę i to się liczy. Gratuluję ;)

Czytaj więcej [...]

Rozdział 46: Pojedynek

Jestem stanowczo za dobra dla Was... Miłego weekendu :D

- Nie udało ci się, Tom – powiedział spokojnie Dumbledore do Voldemorta. Dwaj potężni czarodzieje stali naprzeciwko siebie na zniszczonym, kamiennym dziedzińcu.

- Może i nie zdobędę Hogwartu, ale zabiję ciebie – odkrzyknął czarnoksiężnik.

- Niczego się nie nauczyłeś. Dobro zawsze zwycięża! – odparł Albus.

- Jesteś głupcem! – warknął Lord i zaatakował go. Rozpoczął się najważniejszy pojedynek bitwy. Wszyscy dookoła przestali walczyć i zaczęli się przyglądać potyczce tych dwóch, wspaniałych magów. Miotali w siebie coraz silniejszymi klątwami. Żaden nie chciał ustąpić. Z czasem Czarny Pan zaczął używać tylko i wyłącznie Avady Kadavry. Dumbledore ciągle uskakiwał i kontratakował przeciwnika słabszymi klątwami.

- Zabawne – mruknął tylko Sami – Wiecie – Kto. – Czymś takim mnie nie pokonasz.

- W odróżnieniu od Ciebie, ja nie nienawidzę całego świa… - niestety w momencie, gdy starzec skupił się na wypowiedzeniu riposty, nie zauważył pod nogami dużej cegły. Przewrócił się. Riddle natychmiast wykorzystał okazję.

- Avada Kadavra – szepnął i ugodził klątwą dyrektora Hogwartu. Podszedł do zmarłego i kopnął go w głowę, okazując całkowity brak szacunku.

- Żegnaj Dumbledore – powiedział. – Szlamy wkrótce zrobią zbiórkę pieniędzy na twój pomnik. – Voldemort pochłonięty zwłokami Albusa nie zauważył pojawienia się przed nim Księcia Mroku.

- Już dość złego wyrządziłeś ludziom – odezwał się do niego pewnym głosem Marco. – Czas dać kres twoim wybrykom – powiedział i rzucił w niego silnym, starożytnym zaklęciem. Nie docenił szybkości czarnoksiężnika, który w ostatniej chwili odskoczył i posłał w jego stronę klątwę zabijającą. Mariusz zwinnie się uchylił i odwzajemnił tym samym. Zrobił to tak szybko, że Czarny Pan nie zdążył się odsunąć. Umarł.

- Zwycięstwo! – krzyknął ktoś i dookoła wybuchły oklaski dla księcia.

Ostatni śmierciożercy zaczęli uciekać ile sił w nogach. Srebrny Zakon także się ewakuował.

- Łapać ich – krzyknęła bardzo głośno skądś królowa Magów Światła i wszyscy opamiętali się.

Tymczasem na Wieży Astronomicznej nadal leżało wyglądające na martwe ciało Abchina. Cassandra nadal nad nim stała. Obiecała władcom, że go popilnuje. Mimo, że poznała tego mężczyznę dopiero kilka dni temu, czuła się z nim związana. Nie wiedziała jednak jak mu pomóc. Był przecież mrocznym stworzeniem i każdy eliksir, któryby mu podała, tylko by zaszkodził. Nie znała też i nie potrafiła używać czarno magicznych zaklęć uzdrawiających. Westchnęła. Czuła się bezsilna.

***

Harry obudził się na jakiejś łące. Leżał na trawie, a dookoła kwitły kwiaty. Jednak ten wspaniały, rozciągający się przed nim widok psuła stojąca nad nim Istota.

- Witaj, Harry – powiedziała.

- Dlaczego mnie tu znowu sprowadziłaś? – zadał od razu pierwsze pytanie, które przyszło mu na myśl.

- Pamiętasz, że złożyłeś mi obietnicę posłuszeństwa ? – odpowiedziała pytaniem na pytanie.

- Tak – westchnął zirytowany.

- Od teraz możesz zabijać – oświadczyła. Zdenerwowała go tym. Ciągle się nim bawiła. Raz mu czegoś zabraniała, a później pozwalała na to. Nie wiedział co o tym myśleć.

- Sprowadziłaś mnie tu tylko po to, aby mi to powiedzieć? – warknął. Być może w tej chwili przyjaciele potrzebowali jego pomocy, a on leżał nieprzytomny.

- Nie. W tej chwili, na Ziemi Marco zabija Voldemorta. Dotycząca ciebie przepowiednia się  nie wypełniła. Jednak to dopiero początek… Wkrótce stanie się coś bardzo złego, a ty otrzymasz nieoczekiwaną propozycję. Masz ją przyjąć. A później musisz bardzo uważać. Nie ufaj wszystkim osobom z twojego otoczenia. Pamiętaj, że białe nie zawsze jest białe, a czarne może mieć różne odcienie . Strzeż się.

- O co chodzi? Co się stanie? – zaniepokoił się nie na żarty.

- Dowiesz się o wszystkim we właściwym czasie. Niektóre złe rzeczy muszą się wydarzyć, aby później było lepiej – powiedziała znowu bardzo tajemniczo. – A teraz wracaj na Ziemię!

- Ale… Czekaj! Nie rób znowu te… - nie dokończył. Wzrok mu się rozmył, a gdy ostrość wróciła, leżał już na kamiennej posadzce Wieży Astronomicznej. Pierwszym, co zobaczył były intensywne, pomarańczowe oczy Cassandry.

- Jak długo byłem nieprzytomny?

- Prawie godzinę – odpowiedziała. – Co ci się stało?

- Nie mogę powiedzieć. Zresztą już się dobrze czuję. Naprawdę nic mi nie jest – zapewnił ją. – A gdzie Książę Mroku? Muszę mu pogratulować zwycięstwa.

- Skąd o tym wiesz? – zdziwiła się.

- Nie ważne – mruknął i szybko się teleportował.

***

- Harry, tak się o ciebie martwiłem! – krzyknął Marco na jego widok.

- Już wszystko gra. Gratuluję pokonania Voldemorta.

- Dziękuję. Niestety zdążył przed śmiercią zabić Dumbledore’a.

- Widocznie tak musiało być – powiedział, od razu przypominając sobie dopiero co usłyszane słowa Istoty.

- To tylko był znany człowiek. Zginął niestety też jeden z naszych. Trzystu dwu letnia kobieta z Klejnotu Nauki. Ale nie będziemy teraz rozpaczać. Trzeba ją pomścić. Pomożesz mi łapać śmierciożerców? Dość sporo ukrywa się jeszcze między gruzami. Nie mogą uciec do lasu, bo Sophia zagrodziła im drogę antyteleportacyjną barierą.

- Pewnie, że pomogę – odpowiedział i razem z przyjacielem udali się na poszukiwania.

***

Błonia Hogwartu, dziedziniec i kilka ścian zamku podczas bitwy uległy całkowitemu zniszczeniu. Nie przetrwało ani jedno źdźbło trawy, żadna roślinka. Zamiast trawy i kwiatów leżały kamienie, grudy ziemi, kawałki murów, popioły i zwłoki ludzi, a także członków Srebrnego Zakonu, trolli, wilkołaków i innych stworów tego pokroju.

Jednak dzięki wspólnej pracy Magów Światła i członków Bractwa Mroku to wszystko powoli stawało się takie, jakie było przed bitwą. Jedynym, czego żadną magią nie dało się przywrócić było życie ludzkie. A podczas bitwy zginęło 681 ludzi, w tym ponad pięćset śmierciożerców. Jednak oni też mieli rodziny, przyjaciół, znajomych, którzy mieli teraz żałobę. Natomiast Srebrny Zakon rozpadł się prawie całkowicie. Jakaś setka z nich zdążyła tylko uciec. Reszta poległa w walce. Podczas bitwy życie straciło także ośmiu członków Zakonu Feniksa: Bill i Charlie Weasleyowie, Alastor Moody, Kingsley Shacklebolt, Mundungus Fletcher, Elfias Doge, Andromeda Tonks, Aberforth Dumbledore i Hestia Jones. Królowia Sophia straciła aż 31 swoich poddanych, a w Mroczne Bractwo straciło dwie osoby: Adriannę z Klejnotów Nauki i Artura z Rubinu Ciszy.

Za drzewami Zakazanego Lasu wzeszło słońce, a z nim nadzieja dla czarodziejskiego świata na lepsze jutro.

Czytaj więcej [...]

Rozdział 45: Bitwa o Hogwart

Był jesienny poranek i wszystkie zwierzęta w Zakazanym Lesie smacznie spały, odpoczywając po nocnych łowach. Rosa osiadła się na gęstej trawie i osiadłych liściach. Słońce jeszcze nie wzeszło i unosiła się lekka mgła. Jakiś kilometr od Hogwartu znajdował się obóz Lorda Voldemorta. 

Trzysta pięćdziesiąt sześć członków srebrnego zakonu, prawie pięćset śmierciożerców i inne stwory czekały na rozkaz. Wszystko układało się zgodnie z planem. Czarny Pan wsiadł na wspaniałego, czarnego smoka i powiedział:

- Dziś Hogwart, a jutro cały świat będzie nasz. Atakujemy według planu, czyli najważniejszy jest efekt zaskoczenia. Idioci, według fałszywych informacji spodziewają się nas dopiero około dziewiątej. Ma być szybko, nagle i z dużą siłą. Zaskoczymy ich pojawiając się o szóstej rano. Ja będę obserwował was z góry. Pamiętajcie, że walczymy o czysty, mroczny świat bez szlam i paskudnych magów światła, którzy niszczą nas.

Na jego rozkaz prawie tysięczna armia ruszyła przez las, aby po kilkunastu minutach dojść do wyznaczonego celu. Byli już prawie na skraju lasu, gdy nagle zaczęły wybuchać najzwyklejsze, mugolskie miny, które od razu zabiły kilkunastu ludzi.

- Co to ma być? – zapytał wkurzony czarnoksiężnik. – Myślą, że pokonają nas kilkoma wynalazkami tych parszywych mugoli? To cała ich obrona?

Szli dalej. Na błoniach nie było nikogo. Wyglądały na opuszczone.

- Czyżbyśmy zaskoczyli starego Dumbla i jego świtę? – zażartował Voldemort, który spodziewał się, że właśnie tak będzie. Armia spokojnie weszła dalej.

Wtem wybuchnął istny Armagedon. Zapanował chaos, prawdziwy Sajgon. Z ziemi, powietrza, z każdej możliwej strony poleciały na nich zaklęcia. Nagle przed nimi pojawiła się armia przeciwników. Byli wszędzie: na błoniach, wieżach zamku, na dachu chatki Hagrida, koło Bijącej Wierzby.

- Madzy mroku do nich dołączyli – krzyknął zdziwiony mistrz Srebrnego Zakonu. – Jest źle. Są… - nie zdążył więcej powiedzieć, po padł ugodzony jedną ze strzał, posłaną prze jakiegoś Białego Elfa.

- Madzy Mroku, Madzy Światła, Zakon Feniksa? – wymienił Sam – Wiesz – Kto. – Zgnieciemy ich w pył. Mamy olbrzymy, wilkołaki, wampiry, dementorów, trolle i Was – powiedział do ludzi z Srebrnego Zakonu. Mimo, że ich morale z powodu śmierci mistrza chwilowo zmniejszyły się, to szybko wróciły im siły. Musieli się zemścić.

***

- Mają nad nami przewagę liczebną – powiedział Harry do Marco. Oboje razem w królową magów światła i Cassandrą stali na wieży astronomicznej, obserwując walkę. Nigdy dowódcy nie brali udziału w bezpośredniej walce. Zawsze sterowali swoimi ludźmi i wydawali rozkazy z oddali. Tylko Dumbledore nie zgodził się na to i walczył gdzieś na dole.

- Mamy lepszą taktykę i ludzi, a także jesteśmy silniejsi – powiedziała spokojnie Sophia.

***

Trzy godziny później sytuacja na hogwarckich błoniach wiele się nie zmieniła. Cały czas trwała bezpośrednia walka. Wszędzie latały potężne zaklęcia, czary, uroki. Madzy światła i członkowie mrocznego bractwa dobrze ze sobą współpracowali, dopełniając się nawzajem. Strona przeciwna straciła znacznie więcej jednostek.

 Wszystko dookoła było zniszczone przez potężne zaklęcia. Wielu zaczęło używać niszczycielskiej magii żywiołów, która uszkodziła nawet dobrze zabezpieczone mury zamku.

***

Carolaine jako jedna z lepszych wojowników zniszczenia radziła sobie świetnie. Jej zadaniem było pozbycie się jak największej ilość ogrów i trolli. Te niezbyt inteligentne istoty zbytnio nie broniły się przed jej czarami. Do ich destrukcji używała silnej czarnej magii. Zajęta zabijaniem jakiegoś zabłąkanego pomiędzy walczących trolla nie zauważyła lecącej w nią kuli ognia. Jednak ta zamiast wyrządzić jej krzywdę tylko dodała jej energii. Przecież władała doskonale tym żywiołem i uodporniła się na niego. Zauważyła, że następna kula skierowana była z niczego nieświadomego członka Zakonu Feniksa. Jakiś mężczyzna walczył z innym czarodziejem i nie zwrócił na nią uwagi. Błyskawicznie znalazła się przed nim, a także wchłonęła zabójczy ogień swoim ciałem.

- Dziękuję – szepnął, a ona tylko pokiwała głową i wróciła do niszczenia trolli.

***

Tymczasem w innej części błoni rozgrywała się walka na śmierć i życie między dwiema, nienawidzącymi się wzajemnie kuzynkami. Bellatrix miotała zielonymi promieniami  w brązowowłosą dzisiaj Tonks, która a gracją uskakiwała, świetnie się przy tym bawiąc.

- Splamiłaś honor naszego wspaniałego rodu i przyłączyłaś się do tej bandy szlam – krzyknęła wściekle czarnowłosa. – Zabiję cię!

- Och, chciałabyś, droga Bello. Marzenia marzeniami, ale to jest nierealne. Zapomniałaś, że jestem nie tylko członkinią Zakonu Feniksa, ale też dobrze wyszkoloną aurorką – krzyknęła Nimfadora. Śmierciożerczyni chciała coś powiedzieć, ale nie zdążyła. Jakiś mężczyzna odciął jej głowę mieczem. Tonks nie wiedziała, że zrobił to Addy Henk, na prośbę Harry’ego Pottera.

***

Grupa śmierciożerców w składzie Crabb, Goil i Draco Malfoy dostali specjalne zadanie. Aby udowodnić, że zasługują na wczoraj wieczorem otrzymany mroczny znak musieli dostać się tajnym przejściem do Hogwartu i od środka zaatakować. Tylko ten ostatni zdawał sobie sprawę z tego, że to praktycznie misja samobójcza. 

Jednak nie mógł się sprzeciwiać rozkazom Czarnego Pana. Teraz żałował, że tydzień temu uciekł z bezpiecznej szkoły i wstąpił na służbę czarnoksiężnika. Czasu nie mógł jednak cofnąć. Razem w niezbyt inteligentnymi przyjaciółmi włamał się do Miodowego Królestwa i zaczynającym się pod płytką w piwnicy tunelem szedł do zamku. Jak do tej pory nie trafili na żadne przeszkody, a znajdowali się bardzo blisko wyjścia. Nagle nie wiadomo skąd zleciały na nich wiadra z jakąś kleistą substancją, a później oplotły ich magiczne liny.

- Mówiłem ci Fred, że nie stoimy tu na daremno – powiedział George i uśmiechnął się do brata bliźniaka. 

- Accio różdżki – powiedział stojący obok nich wietrzny przyjaciel – Lee Jordan i zabrał trzy patyki.

- Co teraz? – zapytał George, a może Fred. To nigdy nie było pewne.

- Mamy podać im ten eliksir od Magów Światła, tak jak nam polecił Dumbledore.

- Sądzisz, że ich zabije?

- Nie mam pojęcia – odparł Fred i wlał każdemu po kilka kropel.

***

Hermiona Granger jako jeden z nielicznych uczniów została w szkole. 

Zaraz po SUMach, gdy otrzymała Wybitny otrzymała propozycję praktyk u szkolnej pielęgniarki. Zgodziła się na nie, ponieważ chciała rozwinąć jeszcze bardziej swoją wiedzę, a to było idealną do tego okazją. Miała już pretekst do otrzymania stałej przepustki do Działu Ksiąg Zakazanych w bibliotece. 

Tak więc teraz, podczas bitwy pomagała pani Ponfrey, tak jak wielu członków zakonu. Zajmowała się prostymi kontuzjami i podawała eliksiry wzmacniające, a także wyczarowywała dodatkowe łóżka, gdy przybywali kolejni ranni. Przy okazji obserwowała też kruczoczarną kobietę, która leczyła najcięższe przypadki. Była ona magiem światła i robiła wszystko dwa razy szybciej niż ludzie. Na dodatek posługiwała się potężną magią, która zadziwiała i fascynowała Hermionę.

***

Godzina za godziną mijały i było jasne już, która strona wygra. Niektórzy śmierciożercy już uciekali z pola bitwy, nie bacząc na konsekwencje. Jednak inni nadal pomagali srebrnym magom. Ich liczba zmniejszyła się już prawie o połowę. Voldemort nadal krążył na smoku, obserwując nadchodzącą porażkę z prawdziwą furią. Zdarzały się takie chwile, że sam łamiąc wszystkie zasady pomagał swoim ludziom, atakując znienacka obrońców.

Na wieży astronomicznej nadal stali przywódcy bractw ze swoimi doradcami. Harry także obserwował walkę, od czasu do czasu rzucając silną tarczę, gdy ktoś próbował ICH atakować. Nagle pociemniało mu przed oczami. Stracił przytomność.

- Harry! – zawołał zdenerwowany Marco, widząc nieprzytomnego przyjaciela. – Harry, słyszysz mnie?

To ostatni rozdział z tych, co już były na blogu. Następny rozdział pojawi się, gdy pod tym będzie 10 komentarzy (mam go już przepisanego). A tak w ogóle to już skończyłam w notesie pisać I tom i zaczynam tworzyć plam ramowy II. 

I tom zakończy się niespodziewanym obrotem sytuacji. Stanie się coś niezwykłego... Macie pomysły/teorie/hipotezy, co takiego może się wydarzyć? Chętnie ich wysłucham.

I tradycyjnie dziękuję za komentarze i pozdrawiam czytelników ;)

Czytaj więcej [...]